عشق یا شطرنج

ادم ها به قدر دوست داشتنشان برای هم مهم اند. نمی شود با کسی دوست بود و او را دوست نداشت. نمی شود کسی را دوست نداشت و با او دوست بود. می شود ادای دوست بودن را در آورد. می شود دوست داشتن ها رو نادیده گرفت. اما نمی شود بودن ها را انکار کرد. اما نمی دانم که چرا؟ چرا می خواهند همین را هم انکار کنند. چرا نمی خواهند بودنت را بپذیرند و به احترام دوست داشتن هایت تو را ببینند. انتظاری نیست که تو را دوست بدارند. اما می توانند برای تو به قدر خوبی هایت وقت بگذارند. که زمانه دلتنگیست. به جای با تو بودن با دیگران بودن شیرین تر است. خیلی. کاش می شد تمام دنیا را با یک جمله قضاوت کرد. کاش می شد مرد. و زنده بودن را انتخاب کرد. کاش از همان اول می شد درست انتخاب کرد. عشق یا شطرنج...

می دانی که تنها خلوت گاه من اینجاست. خوب می دانی.  اما نه شاید همین را هم نمی دانی که تنها جایی که بمن آرامش می دهد اینجاست. غم ها و غصه هایم. دلتنگی هایم  نا گفته هایم و هر آنچه را که گوش شنوایی برایش ندارم را در مکان به جای می گذارم. دوست داشتم می توانستم حرف هایم را به تو بگویم. از تو بگویم، به تو. بگویم تمام خواسته‌هایم را. اما چه سود که هر وقت که به سویت آمدن از من گریختی. و آن زمان که از تو دور شدم، دورتر شدی. اگر من نیز مانند تو برای دور کردنت تلاش می کردم، تا به امروز فرسنگ ها از تو فاصله داشتم. دردم آن است که در نهایت حماقت مرا ساده فرض می کنی. تو را بیشتر از خودت می شناسم. و خودم را دیگر هیچ. هر شب من قصه دلتنگی جدیدی است و بس. دلتنگ یک نگاه. یک لبخند. یک کلام. یک و یک و یک. صبح می شود. و بازهم قصه چه کنم، دوری و سردرگمی. قصه ای کودکانه با غمی مردانه. روزی فکر می کردم تو تنها مونس منی. فکر می کردم دنیا بی تو بی معنی ست. فکر می کردم. نمی دانستم که بودنت جز غم نیست. آری این همان چیزی ست که تو برایش می کوشی. می کوشی تا آنجایی که خودم با پای خودم بروم. اما نمی دانی  من سالهاست که زمین گیر تقدیرم. عشق یا شطرنج...

باز هم یک شب دیگر.

قصه ای دیگر

اما به همان رنگ.

به رنگ شب

تاریک و دلگیر.

غمناک و بی روح.

کسی را نداشتن بزرگترین عذاب است.

اما به کدام گناه؟

تا کی باید لبخند زدن های دروغین را تکرار کنم.

تا کی باید عزیزم عزیزم گفتن را بازی کنم؟

حس بدی دارم.

ترس

تهوع

دلهوره

عذاب

عشق یا شطرنج...

شاید خواب می بینم. آیا می شود؟ آیا می شود بیدار شوم و این کابوس فراموش شود؟ کاش خواب بودم. نمی دانم چگونه  افکار و احساساتم را کنترل کنم. نمی دانم چه کار درست است و چه کار اشتباه. هر رفتار کوچکی در ذهن مشوش من بزرگترین برداشت ها را به دنبال دارد. برداشت های که بر کابوس زندگی من بیشتر دامن می زند. همچون هیزم خشکی بر آتش مشکلاتم . با خودم همواره می گویم:  اگر من به‌جای او بودم، آیا بازهم تو اینگونه برخورد می نمودی؟ آیا هنوز خوابت می آمد؟ کار داشتی؟ دوست چطور؟ دوست نداشتی؟ آیا ؟ آیا؟ و هزاران آیا ی دیگر. تمرکز می کنم. آیا فکر هم که نمی کنم، باز  آیا نمی دانم پایان این کابوس چه وقت خواهد بود. و نمی دانم و نمی دانم های بی شمار دیگر. به قول تو کاش تولدی در کار نبود. کاش آدم ها مرام داشتند. کاش می شد دکمه ای را فشرد و همه چیز را تازه کرد. کاش و کاش و کاش. چرا من می توانم؟ چرا من می خواهم که بتوانم؟ و چرا تو؟ چرا؟ فکر می کنم. پراکنده و بی نتیجه. به هرچه و هر چیز که می اندیشم به یک نقطه ختم می شود. پایان. پایان او پایان تو پایان من. عشق یا شطرنج...

عشق یا شطرنج...

روز و سالی بود که من فرشته نجات تو بودم.

من تنها مونس روزهای غم تنهایی تو بودم.

من بودم.

تنها گوش شنوایی تو.

تنها مرهم درد هایت.

حال تو امروز، غم من نشو.

درد من و کوله بار غصه و تنهایی ام نباش.

بگذار به تو اعتماد کنم.

 اعتماد مرا امانت دار باش.

این تنها خواسته من است از تو.

معتمد باش چونان که به تو اعتماد کرده ام.

عشق یا شطرنج...

دقیقا آن لحظه از زندگی که احساس خوشبختی می کنی.

آنزمان که هر چه فراموش نشدنی ای را فراموش می کنی.

کسی هست که به تو حماقت و تلاش ابلهانه ات را یاد آور شود.

کسی هست که با تمام وجود به تو ثابت کند ادم ها غیر قابل تغییرند.

بر خلاف تلاشی که تو می کنی برای تغییر.

کسی هست که دوستت دارم، ندارم را یادآور شود.

کسی هست که اگر می بود این همه غم نبود.

عشق یا شطرنج...

عشق یا شطرنج...